Küfrüm Aşar Edebimi Kitabından Alıntı
Gün batımına karşı oturmuştuk,
Usul usul kararıyordu gökyüzü ruhlarımız gibi.
Sanki bir şey söyleyecekti de, söyleyemedi !
Ben de pek bahsetmezdim kimsesizliğimden.
Kimse acısın istemezdim, kimsesizliğime.
Kimse bilsin istemezdim içimde kopan fırtınaları,
Korkuyla uyandığım gecelerde, çarşaflarımı dişleyerek ağladığım anlaşılsın istemezdim...
Az konuşur, sık sık gülümserdim.
Bir yolunu bulur, alay ederim herşeyle.
Herşeyin gülümsetecek bir yanını bulurdum.
Dev acıların, koca üzgünlüklerin bile !
Ve hatta mahvolmuşluğuma rağmen...
Ayaklarımızı uzatmıştık denize karşı.
Deniz yeni ütülenmiş çarşaf gibi, sakin.
Yüzüme baktı,
Gerdanıma, göğüslerime..
Tam gülecektim ki, cümleleri fermuar oldu dudaklarıma.
"Sen" dedi "Şu denizin dibindeki balıklara benziyorsun. Onlar kadar çaresizsin. Hem birileri seni oradan çekip çıkarsın istiyorsun, hem kaçıyorsun yanına yaklaşmaya çalışan herkesten. Korkuyorsun ! Bunu inkar edeceksin. Hatta en çok korktuğunu inkar edeceksin...
Boğulmaktan yorulmadın mı ?
Ne kadar saklayabilirsin kahkalarının ardındaki özlemlerini ?
Ayakların parçalanana kadar koşsan bile kendinden kaçabilir misin ?
Seni alay edemediğin şeyler öldürecek !"
Daha fazla kırılmamak adına etrafıma ördüğüm yüksek duvarlar, üzerime çöktü.
Gidip birilerini öldürmek, birilerine küfür etme ve birilerine sımsıkı sarılmak istedim.
Bağırmak istedim, sonsuz acımı !
Bir caddenin ortasında hıçkıra hıçkıra ağlamak istedim.
Gırtlağıma parmak sokup içimde biriken nefretleri kusmak istedim.
Özür dilemek istedim birilerinden..
Bu içime kapanmışlığımın zincirlerini kırmak istedim.
Güçlü gözükmek değil, güçlü olmak istedim.
Dönüp yüzüne sağlam bir kahkaha patlattım.
"Hadi lan ordan!" dedim. "Sen önce kendi akvaryumunun camlarını kır."
k Harfi İle Başlayan
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder